Ένας κύκλος έκανε ολόκληρη την τροχιά του και έκλεισε! Τι συναίσθημα και αυτό!!!!!!!!!!!!
Ότι αρχίζει κάποτε να τελειώνει.....Η γεύση, γλυκιά , τη συνηθίσαμε και θα μας λείψει μέχρι να ορίσουμε καινούργιες κορυφές για κατάχτηση.
Σήμερα, Παγκόσμια ημέρα Κοινωνικής Εργασίας για να μην μείνουμε οι Κοινωνικοί Λειτουργοί αόρατοι όπως πολλοί θα ήθελαν (ο νοών νοείται) , εμείς επιλέξαμε αυτή τη μέρα να κλείσουμε τη δράση ενημέρωσης στα σχολεία της Πάτρας για να στείλουμε έτσι ένα ηχηρό μήνυμα ότι στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε και στην δυσκολότερη που θα διανύσουμε, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι , μπορούμε να κάνουμε παρεμβάσεις στην κοινωνία, μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα τους νέους συνάδελφους και να τους λέμε ΝΑΙ, υπάρχει προοπτική με σκληρή δουλειά, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι κάναμε ότι πραγματικά μπορούσαμε καλύτερο για τους σημερινούς μικρούς μαθητές και αυριανούς ώριμους πολίτες, μπορούμε από τη θέση τούτη με μεράκι και πραγματικό ενδιαφέρον να κάνουμε όμορφα πράγματα προσπερνώντας το ΕΓΩ μας και εστιάζοντας στο ΕΜΕΙΣ....μπορούμε,μπορούμε,μπορούμε και άλλα πολλά μπορούμε αρκεί να επενδύσουμε σε ότι κάνουμε, αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον .
Πιστέψτε μας ότι και για μας το όλο εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκε πολύς κόπος και χρόνος.Το πιστέψαμε όμως και το τολμήσαμε!
Όλη αυτή τη δράση μας την κάναμε ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ όχι γιατί δεν έχουμε ανάγκη τα χρήματα , αλλά δεν αποτελούν αυτοσκοπό μας...γιατί όπως είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στο δημοσιογράφο Λάμπρο Αραπάκο στη συνέντευξη που του έδωσε : <Σήμερα συνδυάζουμε τη φτώχεια με τη δυστυχία… Η φτώχεια όμως, δεν είναι δυστυχία. Η πτώση είναι δυστυχία. Όταν έχεις μάθει να ζεις με πολλά και αναγκάζεσαι ξαφνικά να ζήσεις με λίγα. Οι γονείς μας υπήρξαν φτωχοί, ίσως και πολύ φτωχοί. Αλλά ήταν χαμογελαστοί και ο πατέρας μου και η μάνα μου. Δεν υπάρχει άμεση συνάρτηση του χαμόγελου και του χρήματος. Εμείς τα συνδέσαμε. Η γενιά του Πολυτεχνείου και οι επόμενοι.>.....το προσυπογράψουμε γιατί και εμείς δεν τα συνδέσαμε.
Έτσι, απελευθερωμένοι από το οικονομικό κίνητρο, το χαρήκαμε ιδιαίτερα και ξοδέψαμε την αξόδευτη αγάπη μας για το επάγγελμα μας...
Δεν θέλουμε όμως να σταματήσουμε εδώ, έχουμε και άλλη αξόδευτη αγάπη για να δημιουργήσουμε κάτι άλλο στη συνέχεια αυτού του πρώτου βήματος για του χρόνου! Με θετική σκέψη και όραμα θα σχεδιάσουμε από την αρχή το επόμενο ταξίδι μας .......γιατί νιώθουμε το συναίσθημα της πληρότητας μέσα από αυτή τη διαδικασία του <δούνε και λαβείν> γιατί όπως λέμε πάντα μεταξύ μας από αυτή τη διαδικασία και εμείς παίρνουμε πράγματα και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Η σχέση που δημιουργήσαμε τόσο με τους μαθητές όσο και με τους δασκάλους, μας ωρίμασε . Έτσι πιο ώριμοι θα συνεχίσουμε από άλλα μετερίζια.
Να ευχαριστήσουμε τους συντελεστές του προγράμματος <ΑΡΙΑΔΝΗ> που μας εμπιστεύτηκαν και στέγασαν τα όνειρά μας κάτω από τη δική τους ομπρέλα! Ελπίζουμε να μην τους απογοητεύσαμε και να καταφέρουμε στο μέλλον να γίνουμε πολλαπλασιαστές της ιδέας!
Εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε πως αυτό που κάναμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα, όπως θα έλεγε η μητέρα Τερέζα.
Μαζί μας σήμερα ήταν σε όλη τη διάρκεια της ενημέρωσης, ο πολύ καλός μας φίλος - συνάδελφος και δημοσιογράφος ο Λάμπρος Αραπάκος, ο οποίος θέλησε να ζήσει βιωματικά αυτή την εμπειρία και σε ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού με το οποίο συνεργάζεται θα φιλοξενήσει αυτή μας την προσπάθεια μαζί με άλλες δράσεις που γίνονται από συναδέλφους σε σχολεία της πόλης μας και που στόχο έχουν την ενημέρωση των μικρών μαθητών πάνω σε επίκαιρα θέματα.
Περιμένουμε να δούμε τη δική του ματιά για τα δρώμενα που παρακολούθησε.......
Τέλος να σας πούμε, ότι οι μικροί μαθητές με τους δασκάλους τους έχουν δημιουργήσει για μας πολύ όμορφες διαδικτυακές ιστορίες που τους ζητήσαμε, και τις οποίες θα σας δείξουμε τις επόμενες ημέρες....
Μέχρι τότε να κυνηγάτε τα όνειρά σας γιατί στο τέλος μπορεί να βγουν ΑΛΗΘΙΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΟΝΤΟΝΗ ΚΑΝΕΛΛΑ - ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
