Αναγνώστες

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Όνειρο ήταν......αλλά βγήκε αληθινό!


                                                                 


Ένας κύκλος έκανε ολόκληρη την τροχιά του και έκλεισε! Τι συναίσθημα και αυτό!!!!!!!!!!!!
 Ότι αρχίζει κάποτε να τελειώνει.....Η γεύση, γλυκιά , τη συνηθίσαμε και θα μας λείψει μέχρι να ορίσουμε καινούργιες κορυφές για κατάχτηση.
Σήμερα, Παγκόσμια ημέρα Κοινωνικής Εργασίας για να μην μείνουμε οι Κοινωνικοί Λειτουργοί αόρατοι όπως πολλοί θα ήθελαν  (ο νοών νοείται) , εμείς επιλέξαμε αυτή τη μέρα  να κλείσουμε τη δράση ενημέρωσης στα σχολεία της Πάτρας για να στείλουμε  έτσι ένα ηχηρό μήνυμα ότι στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε και στην δυσκολότερη που θα διανύσουμε, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι , μπορούμε να κάνουμε παρεμβάσεις στην κοινωνία, μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα τους νέους συνάδελφους και να τους λέμε ΝΑΙ, υπάρχει προοπτική με σκληρή δουλειά, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι κάναμε ότι πραγματικά μπορούσαμε καλύτερο  για τους σημερινούς μικρούς μαθητές και αυριανούς ώριμους πολίτες, μπορούμε από τη θέση τούτη με μεράκι και πραγματικό ενδιαφέρον να κάνουμε όμορφα πράγματα προσπερνώντας το ΕΓΩ μας και εστιάζοντας στο ΕΜΕΙΣ....μπορούμε,μπορούμε,μπορούμε και άλλα πολλά μπορούμε αρκεί να επενδύσουμε σε ότι κάνουμε, αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον .
Πιστέψτε μας ότι και για μας το όλο εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκε πολύς κόπος και χρόνος.Το πιστέψαμε όμως και το τολμήσαμε!
 Όλη αυτή τη δράση μας την κάναμε ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ όχι γιατί δεν έχουμε ανάγκη τα χρήματα , αλλά δεν αποτελούν αυτοσκοπό μας...γιατί όπως είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στο δημοσιογράφο  Λάμπρο Αραπάκο στη συνέντευξη που του έδωσε : <Σήμερα συνδυάζουμε τη φτώχεια με τη δυστυχία… Η φτώχεια όμως, δεν είναι δυστυχία. Η πτώση είναι δυστυχία. Όταν έχεις μάθει να ζεις με πολλά και αναγκάζεσαι ξαφνικά να ζήσεις με λίγα. Οι γονείς μας υπήρξαν φτωχοί, ίσως και πολύ φτωχοί. Αλλά ήταν χαμογελαστοί και ο πατέρας μου και η μάνα μου. Δεν υπάρχει άμεση συνάρτηση του χαμόγελου και του χρήματος. Εμείς τα συνδέσαμε. Η γενιά του Πολυτεχνείου και οι επόμενοι.>.....το προσυπογράψουμε γιατί και εμείς δεν τα συνδέσαμε.
 Έτσι,  απελευθερωμένοι από το οικονομικό κίνητρο, το χαρήκαμε ιδιαίτερα και ξοδέψαμε την αξόδευτη αγάπη μας για το επάγγελμα μας...
Δεν θέλουμε όμως να σταματήσουμε εδώ, έχουμε και άλλη αξόδευτη αγάπη για να δημιουργήσουμε κάτι άλλο στη συνέχεια αυτού του πρώτου βήματος για του χρόνου! Με θετική σκέψη και όραμα θα σχεδιάσουμε από την αρχή το επόμενο ταξίδι μας .......γιατί νιώθουμε το συναίσθημα της πληρότητας μέσα από αυτή τη διαδικασία του <δούνε και λαβείν> γιατί όπως λέμε πάντα μεταξύ μας από αυτή τη διαδικασία και εμείς παίρνουμε πράγματα και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
 Η σχέση που δημιουργήσαμε τόσο με τους μαθητές όσο και με τους δασκάλους,  μας ωρίμασε . Έτσι πιο ώριμοι θα συνεχίσουμε από άλλα μετερίζια.
Να ευχαριστήσουμε τους συντελεστές του προγράμματος <ΑΡΙΑΔΝΗ> που μας εμπιστεύτηκαν και στέγασαν τα όνειρά μας κάτω από τη δική τους ομπρέλα! Ελπίζουμε να μην τους απογοητεύσαμε και να καταφέρουμε στο μέλλον να γίνουμε πολλαπλασιαστές της ιδέας!
Εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε πως αυτό που κάναμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα, όπως θα έλεγε η μητέρα Τερέζα.
Μαζί μας σήμερα ήταν σε όλη τη διάρκεια της ενημέρωσης,  ο πολύ καλός μας φίλος - συνάδελφος και δημοσιογράφος ο Λάμπρος Αραπάκος,  ο οποίος θέλησε να ζήσει βιωματικά αυτή την εμπειρία και σε ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού με το οποίο συνεργάζεται θα φιλοξενήσει αυτή μας την προσπάθεια μαζί με άλλες δράσεις που γίνονται από συναδέλφους σε σχολεία της πόλης μας και που στόχο έχουν την ενημέρωση των μικρών μαθητών πάνω σε επίκαιρα θέματα.
 Περιμένουμε να δούμε τη δική του ματιά για τα δρώμενα που παρακολούθησε.......
Τέλος να σας πούμε, ότι  οι μικροί μαθητές με τους δασκάλους τους έχουν δημιουργήσει για μας πολύ όμορφες διαδικτυακές ιστορίες που τους ζητήσαμε, και τις οποίες θα σας δείξουμε τις επόμενες ημέρες....
Μέχρι τότε να κυνηγάτε τα όνειρά σας γιατί στο τέλος μπορεί να βγουν ΑΛΗΘΙΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


                                                                        


                       ΚΟΝΤΟΝΗ   ΚΑΝΕΛΛΑ    -    ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ   ΔΗΜΗΤΡΗΣ      

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Πολίτες και Κοινωνικοί Λειτουργοί: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΡΑΤΟΙ


                                       





               ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ:       Δεν είμαστε αόρατοι

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Κοινωνικής Εργασίας με κεντρικό μήνυμα: «δεν είμαστε αόρατοι» πρέπει να είναι αφετηρία προβληματισμού τόσο για τους Πολίτες όσο περισσότερο για μας τους Κοινωνικούς Λειτουργούς.
Δεν είμαστε αόρατοι, γιατί, χωρίς να υποτιμάμε τον οικονομικό παράγοντα, που διαμορφώνει το κοινωνικό γίγνεσθαι, είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι  που δεν λειτουργούν  μόνο με τη λογική, αλλά με τη φαντασία, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τα ιδανικά και πλήθος άλλων πραγμάτων που καθιστούν την ύπαρξή μας στον πλανήτη μοναδική. 
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί …
Ωστόσο, με μια πιο προσεχτική ματιά θα διαπιστώσει κανείς ότι η μονοκρατορία του οικονομικού παράγοντα δεν προέκυψε τυχαία, προέκυψε όταν οι Πολίτες αφέθηκαν σ’ έναν άμετρο καταναλωτισμό που με τη σειρά του οδήγησε στην αδιαφορία για τα κοινά και για κάθε μορφή συλλογικής δράσης. Ο κάθε Πολίτης έπαψε να ενδιαφέρεται για την «Πόλη» και ενδιαφερόταν για τα δικά του κεκτημένα και πως θα αναζητήσει μέσα από την ατομικότητα την προσωπική του ευδαιμονία.
Την ίδια στιγμή κάθε θεσμός απαξιώθηκε, καθώς κανείς δεν εμπιστεύεται πλέον τον άλλο ότι ενεργεί για το συλλογικό καλό. Σ’ αυτό το περιβάλλον απαξιώθηκε δυστυχώς και η Κοινωνική Εργασία, η οποία απώλεσε τον κοινοτικό της χαρακτήρα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στο άτομο σαν «πελάτη» του υποτυπώδους συστήματος Κοινωνικής Προστασίας της χώρας μας.
Η κριτική διάσταση της Κοινωνικής Εργασίας έναντι των θεσμών προς την κατεύθυνση υπεράσπισης των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων,  ο εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας και των προγραμμάτων κοινωνικής παρέμβασης, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, η έννοια της χειραφέτησης και πολλές άλλες αξίες της Κοινωνικής Εργασίας έχασαν το περιεχόμενό τους, καθώς ούτε οι Πολίτες ενδιαφέρονταν να ακούσουν, αλλά ούτε και οι Κοινωνικοί Λειτουργοί ενδιαφέρονταν να δράσουν..... Περισσότερο, η δράση περιορίστηκε σε ημερίδες στα πλαίσια ευρωπαϊκών έργων έχοντας όμως ως γνώμονα, όχι τους Πολίτες και τις ανάγκες τους, αλλά τους «ξύλινους» και άσχετους στόχους στα πλαίσια αυτών των προγραμμάτων.
Κάπως έτσι γίναμε αόρατοι και δώσαμε τη δυνατότητα σε εκείνους που προσεγγίζουν την Παγκοσμιοποίηση ως ευκαιρία, να συγκεντρωθεί ο πλούτος στα χέρια των δυνατών και να καταλυθεί κάθε έννοια κοινωνικού κράτους. Με αυτή την έννοια το «αόρατοι» περιλαμβάνει και τις δικές μας πράξεις ή παραλείψεις, που μας οδήγησαν στην αποξένωσή μας από τους Πολίτες, καθώς διεκδικήσαμε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μας όντας ενταγμένοι σε μεγάλο βαθμό στο «σύστημα» και λιγότερο νοιαστήκαμε να αναδείξουμε την ανεπάρκεια του Κοινωνικού Κράτους, το οποίο λίγο – πολύ εξακολουθούμε να υπηρετούμε.
Η πρόκληση τώρα είναι να βγούμε από την ομίχλη που μας κάνει αόρατους και που ούτε εμείς βλέπουμε τους Πολίτες ούτε οι Πολίτες εμάς,. Είναι ανάγκη όμως να ξαναβρεθούμε με τους πολίτες βγάζοντας το «πέπλο» της ομίχλης. Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου κόσμου και όχι στη συντήρηση του «παλιού». Ο κόσμος αλλάζει. Πρέπει να αλλάξουμε και εμείς και αυτό πρέπει να γίνει πρώτιστα στην εκπαίδευση, καθώς εκεί υπάρχει ακόμα ελευθερία διακίνησης και παραγωγής ιδεών και καινοτόμων σκέψεων. Με αφετηρία την εκπαίδευση πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ξαναχτίσουμε «σχέσεις εμπιστοσύνης» με τους Πολίτες και την Κοινωνία στα πλαίσια δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν και καθορίζουν ενεργά το μέλλον τους. Χρειαζόμαστε ένα νέο κράτος που να είναι φιλικό για τους Πολίτες, που να αφουγκράζεται τις ανάγκες τους και να κατανέμει τον πλούτο με ευαισθησία και κοινωνική δικαιοσύνη προς τα πιο αδύναμα μέλη.
Η οικοδόμηση αυτού του νέου κράτους είναι χρέος των Πολιτών και περνά στη δική μας περίπτωση μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον εαυτό μας, με τις εγκαταστημένες νοοτροπίες και στάσεις ζωής .Τον κακό μας εαυτό πρέπει να τον αποτινάξουμε και να δώσουμε νόημα  στο όνειρο των νέων  μας που ακολούθησαν το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού .
Ένα επάγγελμα που για όποιον πραγματικά αγαπά τον άνθρωπο, το ταξίδι μπορεί να είναι μαγικό!
Μπορεί όμως να έχει και συμπληγάδες τις οποίες πρέπει να προσπεράσουμε με αγώνα γιατί τίποτα δεν χαρίζεται και ας το είχαμε προσωρινά ξεχάσει...





                                                                       

Μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου κάποια πράγματα τα θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα. Την ελευθερία της έκφρασης και της διακίνησης ιδεών, την ισότιμη μεταχείριση των πολιτών – ανεξαρτήτως θρησκείας ή φυλής – , τα εργασιακά δικαιώματα. Πράγματι για τίποτα από αυτά δεν χρειάστηκε να παλέψουμε. Τα βρήκαμε έτοιμα (κάποιοι από εμάς) και μέσα σε αυτά ανατραφήκαμε. Τώρα λοιπόν που χρειάζεται να παλέψουμε για αυτά, δεν γνωρίζουμε το πως.
Τώρα που χρειάζεται να παλέψουμε ενάντια στο κλείσιμο της σχολής κοινωνικών λειτουργών στην Πάτρα , τώρα που πρέπει να επιτύχουμε κοινωνικές συμμαχίες για να έχει επιτυχία ο αγώνας , τώρα που θα πρέπει να δώσουμε νόημα στην επιλογή των φοιτητών μας όταν  παλιοί μύθοι στα μάτια τους καταρρέουν χωρίς δυστυχώς να εδραιώνονται νέες αλήθειες.....Τώρα λοιπόν θα πρέπει να  ανακαλύψουμε το πως και στην προσπάθεια αυτή οι Κοινωνικοί Λειτουργοί πρέπει να είμαστε «ΟΡΑΤΟΙ» κρατώντας αφενός τις παλιές μας αξίες, αλλά προβάλλοντας επιπλέον και  το όραμα μιας κοινωνίας συνευθύνης, όπου η αλληλεγγύη και η υποστήριξη των πιο αδυνάτων δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά υποχρέωση, ώστε να αποφύγουμε τη βία, το φόβο και την ανομία στην καθημερινότητά μας.
Ο Ελύτης το περιγράφει τόσο γλαφυρά σε λίγες λέξεις...<<"Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω [...] το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους [...] να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει..">>
Θέλοντας να δώσουμε έμφαση στην φετινή ημέρα , επιλέξαμε την 27η Μαρτίου Ημέρα Διεθνούς Κοινωνικής Εργασίας , να ολοκληρώσουμε τη δράση μας που ξεκινήσαμε πέρυσι για την αποφυγή του εθισμού των εφήβων από το Διαδίκτυο. Το σχολείο που επιλέξαμε για αυτή την τελευταία μας ενημέρωση είναι το το 24ο Δημοτικό σχολείο Πατρών στην Αρόη...Τη γεύση που μας αφήνει αυτό το ταξίδι μας θα τη μοιραστούμε μαζί σας τις επόμενες μέρες......


                             ΚΟΝΤΟΝΗ    ΚΑΝΕΛΛΑ       -      ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ   ΔΗΜΗΤΡΗΣ


                                                         







Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

<Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΕΙ!>







Η ανοιξιάτικη παλέτα χρωμάτων μας δημιουργεί την επιθυμία της αναζήτησης......  Η παιχνιδιάρικη διάθεση που δημιουργείται την άνοιξη είναι ιδανική για να διοχετεύσουμε την ενέργεια μας σε δημιουργία.  Ψάχνουμε να ζωντανέψουμε αυτό που επιθυμούμε στα όνειρα και τις σκέψεις μας....
Όποια και να είναι η αιτία, η άνοιξη είναι  η εποχή όπου αφηνόμαστε στις φυσικές μας διαθέσεις και παρορμήσεις, ίσως γιατί απλά  θέλουμε να ανθίσουμε και εμείς μαζί με τη φύση…
Με τούτα και με τ άλλα  ολοκληρώνουμε σιγά - σιγά  και εμείς ως  παιδιά της Άνοιξης, αυτό που δημιουργήσαμε επίσης Άνοιξη, γιαυτό πιο πάνω λέω ότι η ενέργεια μας διοχετεύεται σε δημιουργία.
Προβληματιζόμαστε για τη συνέχεια του εγχειρήματος καθώς και για το πως και που θα στεγάσουμε τα επόμενα όνειρά μας ως γνήσιοι ονειροπόλοι.... Σκέψεις και συζητήσεις πολλές που προς το παρόν δεν είναι ανακοινώσιμες. Ένα είναι βέβαιο:
                                             <Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΕΙ!>
 Καμία άλλη εποχή δεν κατάφερε να εμπνεύσει το αίσθημα του νέου! 
   Ας αφήσουμε να αναγεννηθεί ο  καλύτερος εαυτός μας!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ tele time

       

                                         


 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ tele time της Κανέλλας Κοντονή
                                            με θέμα <ΝΕΟΛΑΙΑ και ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ>
                             
     https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YIxkDDQaHBg#t=13s